Z pamiętnika samobójcy

Właściwie nie wiem od czego zacząć. Śledzę JM prawie każdego dnia, jestem fanką serii "Mistrzowie internetu" oraz innych, podobnych, tematów. Działałam w trybie incognito, jako standardowy użytkownik. Dzisiaj postanowiłam założyć zupełnie nowe konto i stać się Superbojownikiem, żeby napisać ten tekst i- ewentualnie- kontynuować w przyszłości.
Zaczynając od środka: jestem kobietą, bliżej mi do 30-tki niż dalej i od prawie 4 lat mieszkam w Wielkiej Brytanii. Trzy ostatnie lata mieszkałam w średniej wielkości mieście, 30 minut od Londynu. W ciągu 2 lat- pomimo trudnego początku- udało mi się uzyskać całkiem przyzwoitą pozycję materialną. Ostatni rok było tylko lepiej: wciąż byłam zatrudniona w dobrej firmie, miałam wielu znajomych, trafili się przyjaciele, miałam pieniądze, oszczędności i wynajmowałam przwoity domek. Dodatkowe sukcesy z sztukach walki tylko wzmiacniały moją pewność siebie. Miałam sercowe wzloty i upadki, ale- hej!- gdybym oddała zbyt wiele "siebie", zawsze miałam plan B. I C. I D, na upartego.Była także ona, kobieta z treningów. Spędzałyśmy dużo czasu razem: niezależnie, czy to było wyjście do kina, kawa, czy seans filmowy w moim mieszkaniu. Nasza znajomość się rozwijała w niespodziewanym kierunku. Wspólne zainteresowania, zamiłowanie do natury i inteligencja przeistoczyły nasz kontakt w związek. Ona się przeprowadzała do innej części Anglii. Odległość pomiędzy dwoma miastami, to około 3,5 godziny jazdy samochodem. Mimo tego nie zamierzałam puścić jej samej. Plan był następujący: jej mama mieszka tam od miesiąca, ona z synem przeprowadzają się mieszkać razem, następnie ja mogę się wprowadzić na pewien okres czasu. Tak się stało.Udało mi się znaleźć świetną pracę przed przeprowadzką. Nie mogło być lepiej: dobra praca, pieniądze, lepsze możliwości, "rodzina". Przynajmniej tak myślałam na początku. Przeprowadzka miała miejsce w czerwcu.Dzisiaj mamy połowę listopada.5 miesięcy rożnicy.A ja siedzę teraz, sama, w mieszkaniu wynajętym w połowie października. Nie mam już partnerki i za chwilę, dyscyplinarnie, stracę pracę. Pożyczka w banku nie maleje, a debet wzrasta. Tabletki wzięłam 3 godziny temu: jutro kolejna wizyta w szpitalu. Tak, jestem niedoszłym samobójcą. Moja próba nie powiodła się, ponieważ popełniłam bardzo głupi błąd przy wiązaniu sznura. Ta "wspaniała" praca mnie zniszczyła doszczętnie, a to odbiło się na reszcie. Później poszło już gładko. Każdego dnia nękają mnie wspomnienia. Wiem, że to ja zawiniłam. Wiem, że praca wpłynęła na mnie tak, jak nie powinna. I to nie daje mi spać po nocach.Całe dnie spędzam w domu. Wieczorami jadę na przejażdżkę albo zakupy. Próbuję unikać ludzi- już kilka razy miałam ataki paniki w supermarkecie.Nie zrozumie ten, który tego nie doświadczył. Ja też myślałam, że rozumiem. Ja też myślałam, że potrafię to sobie wyobrazić. Dopóki, dopóty nie masz tej pętli na szyji, nie zrozumiesz.