Skiosku&Pokiosku

Kojarzycie typa z kabaretu "Smile"? Tego takiego dużego, co to mówi w taki charakterystyczny sposób? No, to Drech miał całkiem podobny głos i takąż w nim manierę:
- Mama sobie usiądzie, ja postoję - powiedział do matki w poczekalni poradni chirurgicznej. Bo z matką przyszedł, dorosły facet. Kawał chłopa wciśniętego w przyciasny dresik i nie pasujące do niego klapki, chociaż do lata daleko. Białe skarpetki dopełniały wizerunku.
Mama sobie usiadła tuż obok mnie, a Drech zajął pozycję stojąco - wyczekującą obok. Chwilę się zastanawiałam, czy nie ustąpić mu miejsca, bo za dobrze na twarzy nie wyglądał, blady jakiś taki, ale zanim zdążyłam się odezwać, Drech zszedł do słowiańskiego przykucu i zastygł.


Na ścianie przed nami wisiała ogromnej wielkości reklama worków stomijnych. Każde z nas kontemplowało ją w cichym przerażeniu. Doczytawszy najwyraźniej do końca mama Drecha przerwała ciszę:
- Takie to się te choroby przykre ludziom zdarzają, prawda?
- Prawda - przytaknęłam.
- A pani to długo tam będzie? - zapytała.
- Mam nadzieję, że rachu-ciachu i po sprawie. Mam pieprzyk do wycięcia.
- Rachu-ciachu. No, no. Kiedyś to by się trzeba na to do szpitala położyć, a teraz od ręki zrobią. Rachu-ciachu.
- Rachu-ciachu - przytaknęłam.
...
Po zabiegu zostałam poinstruowana, że przez dwie godziny nie mogę jeszcze wrócić do domu. Usiadłam w poczekalni, a Drech wszedł do gabinetu. Z mamą. Po chwili mama wyszła.
- Nie mogę na to patrzeć - powiedziała zwijając skarpety Drecha w idealny rulonik, a widząc moje pytające spojrzenie dodała: - Syn ma ściągane paznokcie u obu nóg.
...
Minęła wieczność, aż wyszedł. Poruszał się dość zabawnie. Matka wstała, podeszła do niego chwyciła za obie ręce:
- To ja dzwonię po taksówkę, co?
- Mama, jaką taksówkę? Lecimy na autobus, póki znieczulenie działa!
Na krześle obok został rulonik idealnie zwiniętych przebieluteńkich skarpetek.