Bezdomny
2015-03-10 22:14:00
·
Skomentuj
Kiedyś był podobno szyszką na miejskim świeczniku, czy jakoś tak... Dziś ma ponad 70 lat i domek na działce. Bezdomnym został zaraz po tym, jak sąd przyznał mieszkanie jego żonie. Było lato, postanowił uczcić rozwód imprezą na działce. Troszkę mu się ta impreza przeciągnęła i na działce mieszka od tamtej pory, czyli ładnych kilkadziesiąt lat. Na zimę zawija do Schroniska dla Bezdomnych prowadzonego przez Braci Albertynów. Tej zimy został na działce, bo było mu ciepło. Więc śmierdzi.
Myję podłogę przy otwartych drzwiach i czuję smród. Wychodzę na zewnątrz w poszukiwaniu zwyczajnej psiej kupy gdzieś za progiem, ale ku memu zdziwieniu źródło zapachu weszło do kiosku. Drzwi nie zamykam.
- Małego lotka bym nadał, zaraz mi pani da, tylko skreślę.
- Mhm - jedynie na taki przekaz werbalny mnie stać. W ogóle stoję dalej, niż metr od niego i organizm się broni, jak przed utonięciem: jestem na wdechu, taki odruch.
I nagle Bezdomny znika. Pod ladą znika. Zerkam zaniepokojona, tam spożywka jest, za szybą, ale umiejętnie da się wyciągnąć kilka chińskich zupek czy Kubusia Playa. Jest. Zaraz obok stoi kosz, do którego gracze wyrzucają nieważne kupony, niepotrzebne blankiety czy puste zdrapki. Bezdomny grzebie w tym koszu.
- Czego pan tam szuka?
- Liczb!
- Słucham?
- Liczb szukam, co je ludzie poskreślali. Przepiszę sobie. Na swoim się nie wzbogaciłem, to może kto inny mi przyniesie szczęście.
Przepisał, nadał, wysłałam, poszedł. Smród został. Naprawdę gorąco życzę mu tego szczęścia.
Rogacz
2015-03-03 13:56:00
·
3 komentarze
- Tata, ja chcę te cukierki!
- Które?
- Te o! - wskazuje palcem na prezerwatywy.
- To nie są cukierki.
- Jak nie są?! Mama takie ma!
- Mama? Gdzie?
- W torebce, jak szukałam chusteczek to znalazłam. I mi nie chciała dać!
- Takie? Na pewno?
- Tak. Takie z panią. Kupisz mi?
- Takich ci nie kupię. Wybierz inne.
Unikałam jego wzroku tak długo, jak się dało. Kiedy płacił, trzęsły mu się ręce, twarz miał czerwoną, a zęby zaciśnięte. Córeczka wyszła niezadowolona z paczką mentosów, przekonana, że "te z panią" na pewno są smaczniejsze.
Mamusie
2015-02-22 21:37:00
·
2 komentarze
Jako że praca w kiosku jest moim zajęciem dodatkowym, pracuję tam między 16.00 a 20.00. Pracuję też co drugi weekend przez cały dzień. Niektórzy stali klienci zdążyli się przyzwyczaić do tego rytmu.
W tę sobotę, gdzieś koło południa odwiedziła mnie matka trojaczków, jedna ze stałych klientek. Dwie dziewczynki i chłopiec mają prawie dwa latka i niespożyte pokłady energii oraz dorównującą im ciekawość, której towarzyszy niezwykła wręcz pomysłowość. Ojciec wesołej gromadki zarabia na pieluchy za granicą, więc mama zdana jest na siebie (o bliższej lub dalszej rodzinie jak dotąd nie słyszałam). Zamotana weszła z podwójnym wózkiem (i dwojgiem pasażerów) oraz jednym z trójki na ręku, zaparkowała, postawiła malucha na podłodze i powiedziała:
- Dobry wieczór.
- Dzień dobry. Czemu pani tak...
- O matko! Pani zawsze wieczorami, no to pewnie wieczór, myślę, a jeszcze obiadu nie było!
Pośmiałyśmy się z tego i czas naszej pogawędki wystarczył, by jedno z dzieci zdążyło rozpakować i zaczęło wchłaniać gumkę z ołówka.
Wdowa, matka nastoletniego jedynaka. Zachodzi z synem do kiosku wracając z cmentarza co niedziela. Ma dziwny sposób mówienia do swego dziecka, czego nie da się nie zauważyć.
- Czy kupię u pani długopis?
- Tak. Niebieski czy czarny?
- Czarny poproszę.
I zwracając się do chłopaka:
- Widziś? I tejaś mamusia będzie mogła jobić pisiu-pisiu!
Staruszek z zapałkami
2015-02-18 11:34:00
·
1 komentarz
Śmierdzi, ale nie alkoholem, nie tytoniem, tylko brudem, potem, moczem, bo ja wiem, czym jeszcze? Wygląda jak żul, kumpluje się z żulami, ale nie pije. Fenomen. Ma stare ubrania, które kiedyś musiały być drogie. Nosi długie włosy i brodę, którą najwyraźniej sam niedbale przystrzyga nożyczkami. Jest cichy i kulturalny.
Kupuje codziennie tylko zapałki. Kilka paczek. Na pytanie, które odważyłam się w końcu zadać: po co mu te zapałki, odpowiedział:
- Mam mieszkanie. Płacę czynsz. Ale wodę, światło i gaz dawno mi odcięli. Co trzeba, zrobię przed zmrokiem. Jak jest ciemno, zapalam zapałkę i sobie świecę pod nogi. Tyle mi wystarczy.
- Czemu pan nie zapali świeczki?
- Bo jeszcze nie umarłem! Nie mieszkam na cmentarzu.
Ludzi, którzy go znają mówią, że jest zbyt dumny, żeby pójść do opieki społecznej, albo poprosić swoje dzieci o pomoc.
Wczoraj kupiłam mu zapalniczkę. Nie podziękował. Za to po raz pierwszy spojrzał mi prosto w oczy i wyszedł.
Malkontent
2015-02-14 23:04:00
·
1 komentarz
Przychodzi co jakiś czas nie wiadomo, po co. Minę ma taką, jakby mu ciągle życie gównem śmierdziało. Zawsze coś skrytykuje, niezależnie po co przyszedł. A to program telewizyjny za drogi:
- Dwa złote! Dwa złote! Ja się pytam, tam takie ciekawe rzeczy, żeby ten papier tyle kosztował uczciwego człowieka?! I jeszcze ten chwyt, że tylko złoty dziewięćdziesiąt dziewięć. I tak mi pani pewnie grosza nie wyda. Wy tak zawsze: grosika będę winna!
A to kartka urodzinowa bez życzeń:
- Jak kupowałem, to nie pozwoliła mi pani zajrzeć. Ja myślałem, że tam są gotowe życzenia. Tyle czasu musiałem zmarnować, żeby te życzenia tam napisać! A ja bazgrzę, jak kura pazurem!
A to papierosy podrożały:
- Co to za kraj?! Nasi rządzący się karmią rakiem zwyczajnych ludzi! I po co ta akcyza większa? Byśmy wszyscy wyzdychali, by mieli spokój!
Tym razem poszło o zdrapki. Totalizator wypuścił nowe zdrapki za złotówkę o wdzięcznej nazwie "Kocham Cię". Taką też zdrapkę kupiła klientka, która stała sobie w kąciku i drapała, gdy wszedł Malkontent.
Rzucił okiem na zdrapkę, zapytał o nią i zaczął:
- To dziadostwo jest straszne, te zdrapki! Tu nie idzie wygrać! Po co to pieniądze tracić, to ja nie wiem. Przecież logiczne, że jak coś kosztuje tylko złotówkę, to więcej, jak złotówki nie wygram. No, niech mi pani da taką jedną zdrapkę, niech ja też przegram, stracę te pieniądze!
I kupił. I drapaniu towarzyszy narzekanie. I obsługując kolejnego klienta słyszę, że narzekanie cichnie. Podchodzi do mnie milcząc, podaje zdrapkę.
Zdrapał 15 zł. Wypłaciłam. Cichutko wyszedł, ostrożnie zamykając za sobą drzwi.
Amant
2015-02-14 22:50:00
·
1 komentarz
Pan z pewnością bliżej 80-tki, a może tylko papierosy i niezdrowy tryb życia zniszczyły mu wygląd. Przyszedł zagrać w totka, a że dawno nie grał, wypytywał długo i szczegółowo. Na koniec sypnął żarcikiem o czarującej obsłudze (nie przytoczę tego żartu, zwyczajnie nie pamiętam). Uśmiechnęłam się i podziękowałam. Wtedy się cofnął, chwycił za serce i krzyknął:
- Pani jest taka piękna! Pani ma uśmiech, jak moja Basia nieboszczka!
Najpierw się przestraszyłam, że mi tu na zawał schodzi, a uspokojona tym wyznaniem powiedziałam uśmiechając się jeszcze szerzej:
- Dziękuję.
A Amant dodał równie zachwycony, co przed chwilą:
- Też takie krzywe zęby miała! Toczka w toczkę jak pani!
Menażeria
2015-02-08 22:24:00
·
1 komentarz
Tytułem wstępu wyjaśnienie: szef wziął urlop i pracowałam w tym tygodniu codziennie od 6.00 do 20.00. Miałam więc sporo okazji do podziwiania różnorodnych egzemplarzy ludzkiego świata. A było co podziwiać!
- Jednego za cztery mi pani da i jeszcze stary chciał te.. no... gluty do papierosów.
- Co takiego?
- No, takie te papierowe gluty.
Oczywiście chodziło o gilzy.
Codziennie o 16.00 zamykałam kiosk na kilka minut, żeby pójść z utargiem do pobliskiego banku. Zwykle robi to szef, kiedy ja przychodzę do pracy. Tym razem poraziło mnie, co pewna stała klientka ma między uszami.
- Dlaczego pani zamyka?
- Idę do banku, zaraz wracam.
- A pan Piotrek nigdy nie zamyka.
- Tak, nie zamyka, bo gdy on idzie do banku, to ja już jestem w pracy.
- No. A pani zamyka.
- Tak, zamykam, bo nie ma mnie kto zastąpić.
- A pan Piotrek nigdy nie zamyka, nawet jak idzie do banku.
- Nie musi zamykać, bo ja wtedy pracuję, już pani mówiłam.
- Pani tak nie może zamykać. Ja z nim porozmawiam! Pan Piotrek nigdy nie zamyka!
Pstrokata papuga po czterdziestce.
- Proszę mi dać farbę do włosów w kolorze najbardziej zbliżonym do lisiego futra. Tylko żeby była taka ognisssta!
- Nie mamy chemii, proszę pani.
- Nie? To źle. Powinniście mieć. Pani by się przydało te nijakie włosy zafarbować, bo to, co pani ma na głowie jest okropne!
- Dlaczego mi pani nie da wygrać? Pani mi przynosi pecha. Niech się pani postara bardziej, bo ja tu przestanę przychodzić i stracicie klienta!
Wnuczek
2015-02-08 22:13:00
·
Skomentuj
Chłopiec, na oko pięcioletni i jego babcia.
- Babciubabciubabciubabciu! Baaabciu, co ty tam robisz, ja chcę zobaczyć.
- Cicho. Totka skreślam, żebyś miał na zabawki i te... gazetki.
- Baaabciu, ja też chcę.
- Ty nawet nie wiesz, jak to się robi, a za nami kolejka, teraz ci nie wytłumaczę. Kiedy indziej.
Mały nie przestaje mantrować "babciubabciubabciu", co wyraźnie irytuje stojących w kolejce. Po cichu podaję chłopcu kupon z ołówkiem i mówię, co ma zrobić. Zajęło mi to kilka sekund, a chłopiec ucichł.
Babcia podaje swój kupon, chłopiec też i po chwili patrzenia jej błagalnie w oczy wygrywa: babcia płaci za jego skreślenia. Mały wypalił:
- Jak wygram, to nie będzie pani musiała pracować, bo ja kupię ten cały kiosk i wszystkie zabawki, i wszystkie gazetki, i wszystkie batoniki będą moje!
Wróciła sama, w piątek rano. Mały trafił trójkę, a babcia - nic. Cóż, kiosku na razie nie kupi.
Chesterfield
2015-02-08 22:12:00
·
Skomentuj
Starszy facet, raczej menel, ale z gatunku tych jeszcze kontaktowych, przychodził codziennie po dziesięciogramową paczkę tytoniu Chesterfielda. Przestał przychodzić i jakoś z początku nie zauważyłam. Myłam witrynę, gdy mnie zaczepił:
- Dzień dobry, pani kierowniczko! Trzeci tydzień nie palę, nie piję i patrz pani, jaki jestem teraz fajny! A świat jest piękny!
- Dzień dobry! Super, tak trzymać. A jak to się stało, że pan rzucił palenie? (Informację o piciu przemilczałam).
Tu usłyszałam historię, jak to mieszkał z bratem i ten brat zmarł "od nałogów" - jak on to ujął. Po pogrzebie było smutno pić samemu, to przestał. Jak nie pije, palić mu się nie chce. Ma za to dużo wolnego czasu, który spędza spacerując po całym mieście. Obliczył, że za zaoszczędzone na winie i tytoniu pieniądze może sobie sprawić wygodne buty, co też zrobił. Paradnie wyglądał w swoim "menelskim mundurze" i nowiutkich, bielusieńkich butach sportowych z bazaru. Trzymam za niego kciuki, żeby nie wrócił do dawnego sposobu na życie.
Narkoman
2015-01-29 22:23:00
·
1 komentarz
Kiosk, w którym pracuję stoi niedaleko kościoła, gdzie spotykają się różne grupy mniejszych i większych oszołomów. Są więc katolicy niedzielni, którzy raz w tygodniu grzecznie idą, stoją i wychodzą. Są katolicy codzienni, którzy każdego dnia powtarzają czynności tych niedzielnych. Są też katolicy totalni, których nieco się boję. Do tych ostatnich należy Narkoman.
Opowiedział mi kiedyś historię swojego życia, drukując ulotki nawołujące do prostowania ścieżek Pana, które to papierki rozdaje później przechodniom celem wątpliwie skutecznej ewangelizacji. Pochodzi z patologicznej rodziny, w szkole wpadł w nałóg, zaczął ćpać, trafił na odwyk, ćpanie zamienił na Miłość Jezusa. Codziennie gorliwie nawraca, czyli kręci się po ulicach, zaczepia ludzi i próbuje zagadywać o Zbawicielu. Wczoraj przyszedł drukować jakieś plakaty, pożyczył nożyczki, usiadł w kącie i zaczął wycinać. Był tak cicho, że zupełnie zapomniałam, że tam jest. Zaczęłam robić zwrot prasy i coś mi się nie zgadzało. Policzyłam ponownie - wszystko gra. Dla pewności policzyłam raz jeszcze i znów nie wyszło. Zwyczajnie i po ludzku rzuciłam "prostytutką" dla rozładowania napięcia, kiedy nagle go usłyszałam.
Narkoman zerwał się na równe nogi, niemal podbiegł do mnie i łapiąc za ramię zajrzał głęboko w oczy mówiąc:
- Czy wszystko w porządku?
- Tak, oczywiście. Bardzo przepraszam, zapomniałam, że pan tu jest. Po prostu coś mi się nie zgadza i...
- Pani cierpi! - nie pozwolił mi skończyć. - To demon!
- Pan przesadza. Jak pan skończył wycinanki, proszę oddać nożyczki.
Nożyczki oddał, pożegnał się i wyszedł. Wyszłam do toalety. Wracam, wchodzi stały klient:
- Niech się pani się zamyka, jak idzie na zaplecze, bo tu różne oszołomy chodzą wieczorami. Wchodzę, nikogo, a za drzwiami jakiś w kapturze stoi. To strach.
- Zaraz zobaczę, kto stoi i czemu.
Wyszłam po tablice reklamowe, które na noc zwijam do środka. Zerkam, stoi Narkoman.
- Czemu pan tu jeszcze stoi?
- Modlę się za pani duszę.
Tablice zwinęłam, skończyłam pracę, powiedziałam mu "Dobranoc" i poszłam do domu. Narkoman dalej stał pod sklepem. Może zostawiłam tam duszę? Muszę zapytać szefa, czy policzy mi to jako nadgodziny.
Sambojka
