Wixu's absurdlog

Można się zastanawiać w jakiej kondycji muzycznej John Lennon byłby u progu XXI wieku. Czy wciąż stałby na czele kolejnego pokolenia młodych ludzi, jak miało to miejsce w latach 60. i 70., za czasów zespołu The Beatles i późniejszej solowej działalności? Do czego poprowadziłaby jego aktywność polityczna i walka przeciwko ludzkiemu cierpieniu? Orędownik pokoju, zasłużywszy na miano jednego z najwybitniejszych artystów w dziejach muzyki, niestety nigdy nie odpowie na te pytania. Historia spuściła zasłonę milczenia, urywając jego losy 30 lat temu. Dokładnie 8 grudnia 1980 roku dosięgły Lennona cztery spośród pięciu kul, które wystrzelił w jego kierunku psychopatyczny fan.
Niewielu z nas wgłębiało się w skomplikowaną postać jednego z czterech członków najbardziej rozpoznawalnego zespołu wszechczasów. Szczególnie polski słuchacz, którego znajomość Beatlesów i solowej twórczości Lennona ograniczona jest do banalnych i infantylnych pioseneczek, powinien wytężyć wzrok i uważnie wczytać się w tekst ukazujący Johna w sposób prawdziwy, szczery, a nie poprzez wizerunek wykreowany przez polskie stacje radiowe.
Wczesne lata
John Lennon urodził się 9 października 1940 roku w Liverpoolu (a więc jakiś czas temu świętowalibyśmy jego okrągłe 70. urodziny!). Był synem Julii i Alfreda Lennonów. Według niektórych biografów muzyka podczas dnia jego urodzin nad Anglią miał miejsce nalot niemieckich samolotów. Mimi, ciotka Lennona, wspomina: Pamiętam moment w którym zobaczyłam Johna w szpitalu, byłam pewna, że to ja będę jego matką. Czy to nie brzmi strasznie? Nie wydaje mi się, zwłaszcza, że Julia uznając to za absolutnie naturalne, mawiała: Ty jesteś jego prawdziwą matką. Ja go tylko urodziłam. Była to zapowiedź losów Johna faktycznie, kilka lat później to ciotka Mimi stała się jego prawnym opiekunem.
Dziecięce losy Lennona, zanim zamieszkał z ciotką, były dość burzliwe. Ojciec, marynarz angielskiej floty handlowej podczas II Wojny Światowej, prawie przez cały czas był poza domem. Gdy w końcu w 1944 roku wrócił do domu, jego pomoc odrzuciła Julia, będąc w ciąży z innym mężczyzną. Pięcioletni John był zmuszony do wyboru między rodzicami. W ostateczności pozostał z matką, chociaż resztę dzieciństwa spędził z jej siostrą, Mimi. W 1980 roku wspomniał swój buntowniczy okres: Część mnie chciała być zaakceptowana przez wszystkich, a to wykluczało bycie muzykiem. Jednak nie mogłem być kimś, kim nie jestem. Wszyscy rodzice moich kolegów instynktownie wiedzieli kim jestem, uznali, że powodowałem problemy i mogłem mieć duży wpływ na ich dzieci. Może było to spowodowane tym, że sam nie miałem domu w pełnym tego słowa znaczeniu. Moja matka po prostu nie poradziła sobie z życiem. Miała męża, który uciekł za morze, podczas wojny nie dawała sobie ze mną rady. Kiedy miałem cztery i pół roku, zamieszkałem z jej siostrą. Ona i moja matka były fantastyczne. To była moja pierwsza feministyczne edukacja. Wiedza oraz fakt, że nie byłem z rodzicami pozwoliły mi zobaczyć, że nie są oni bogami.
Szkolna kariera Lennona zbytnio go nie obchodziła. Był ciężkim charakterem: w szkole znany jako rysownik komicznych kreskówek, parodiujący nauczycieli. Na koniec trzeciego roku, szkoła wystawiła mu naganę o śmiałej treści: Jest klasowym klaunem, marnuje czas innych uczniów.
Pierwszą gitarę dostał od matki Lennona w roku 1957 tani Gallotone Champion, akustyk. Ciotka Mimi miała nadzieję, że chłopiec szybko zostanie znudzony muzyką. Jak mówiła: Gitara to niesamowita rzecz, John, ale nigdy nie będziesz zarabiać nią na życie.
Dokładnie rok później w jego życiu miało miejsce tragiczne wydarzenie matka Lennona została potrącona przez pijanego policjanta i w efekcie zmarła. To, a także wcześniejsze losy pozostawiły nowy ślad w psychice nastoletniego Johna.
Lennon oblał wszystkie istotne egzaminy, jedyną możliwością było wstąpienie do Liverpool College of Art. Kiedy studiował, nosił się wyzywająco (zaczesane włosy, skórzana kurtka) i zyskał złą reputację deprawował klasę i ośmieszał nauczycieli. W efekcie został wykluczony z zajęć malarstwa i sztuki. Grożono mu wydaleniem za zachowanie, które obejmowało między innymi siedzenie na gołej modelce w trakcie lekcji rysunku. Nie udało mu się ukończyć szkoły: oblał przedostatnią klasę.
Kształtowanie się zespołu
Dużo istotniejsze było to co działo się równolegle do edukacji Lennona. W 1957 roku założył zespół The Quarrymen. Była to grupa grająca skiffie, a w jej skład wchodzili znajomi Johna: Stuart Sutcliffe, George Harrisom i Paul McCartney. Po opuszczeniu wcześniejszych członków, którzy nie zagrzali sobie miejsca w zespole, wykreował się zespół The Beatles.
W 1960 roku Beatlesi, uzupełniając skład perkusistą o nazwisku Best, wybrali się na dwudniową podróż do Hamburga, by zagrać tam w kilku klubach. John miał wówczas 20 lat, a jego ciotka bała się o jego studia artystyczne. Namawiała go, by nie wyjeżdżał i nie zaniedbywał swojej edukacji. Po pierwszym przyjeździe do Hamburga zespół występował tam jeszcze dwukrotnie w ciągu najbliższych dwóch lat. W Hamburgu Lennon sięgnął po raz pierwszy po narkotyki: amfetamina wspomagała go podczas długich nocnych koncertów.
Brian Epstain, menedżer zespołu z 1962 roku, który nie miał wcześniejszych doświadczeń zawodowych, próbował wymusić na Żukach profesjonalny wygląd sceniczny. Ostatecznie Lennon przystał na jego propozycję, mówiąc: Będę nosił cokolwiek, byleby mi ktoś za to zapłacił. McCartney przejmuje gitarę basową za Stuarta Sutcliffea, który niespodziewanie umiera, a Ringo Starr zastępuje wcześniejszego bębniarza. W ten sposób ukształtował się skład zespołu, który pełnił swoją funkcję aż do roku 1970.
W 1962 roku Lennon wziął ślub z Cynthią. Zespół The Beatles był na fali wznoszącej, podczas gdy Lennonowi urodził się pierwszy syn, Julian. W programie radiowym dotyczącym życia Lennona da się usłyszeć wypowiedzi całej rodziny, które charakteryzowały Lennona jako ojca obojętnego, który dopiero wiele lat później chciał nadrobić stracony przez działalność muzyczną czas.