Introwertyk z prostym słowem

Umysł pełny depresji może przysłonić wszystko Tworzy burdel nie do zniesienia chyba, że z czystą Nagła ciemność, Słońce stało się czarną dziurą Krwawy księżyc lśni swą łuną za topniejącą chmurą Oceniam ten świat, jestem swego życia krytykiem Kreślę krwią wzory z krzykiem połamanym patykiem Chcę wywołać dżina, trę to szkło puste bo dżin już Przepływa przez wnętrze szyi ocieplając ciała mróz Nie należy mi się życzenie, świat odmawia mi pomocy Zamiast marzyć, po prostu to zrobię, dzisiaj w nocy Nadciąga cisza, głuchota ślepców, krew spływa znów Pękła klisza tu, turla się tu łeb bez kłów, dekapitacja głów Emocje? Może poczuję coś gdy samotność zaleje mnie Z oczu płynie obojętność na razie, niech zniknie dzień Proszowicki Potwór co zza szkieł okularów egzystuje Obserwuje, z ciszą snuje plany i je dokładnie zapisuje