podpowiesz

Zgłoszenie #4

Co do ukrytej prawdy, która pojawiła się w poprzednim zgłoszeniu posiada ona drugie dno. Sam fakt powiadamiania rodziny o śmierci pacjenta, bycie w sytuacji gdy zagrożone jest kogoś życie lub zdrowie wymaga ogromnego wysiłku psychicznego.

Druga część ukrytej prawdy odnosi się do sytuacji, w której domyślam się przez telefon, z jakim stanem faktycznym może konfrontować się osoba będąca na miejscu. Przypominam sobie sytuację, gdy zapłakani rodzice zadzwonili na linie alarmową w drodze do szpitala. Ich 12 letnia córka ma opadnięty kącik ust, jej lewa strona ciała zdrętwiała i nie może wypowiedzieć ani jednego słowa.
Część z czytających osób myślę, że diagnozę może postawić sama. Nie trzeba być lekarzem by domyślać się z czym mogła zmagać się dziewczyna w danym momencie. Stres rodziców jest nieopisany. Słychać płacz matki, która krzyczy, że córka umiera widząc jak traci przytomność.
Jeżeli dojdzie do takiej sytuacji PAMIĘTAJCIE, że zachowanie komfortu psychicznego ma znaczenie. Jestem świadomy, że trudno opanować swój LĘK i STRACH będąc rodzicem dziecka. Moim zadaniem nie jest postawienie diagnozy przez telefon, a udzielenie wstępnej pierwszej pomocy i zebranie najważniejszych informacji by połączyć rozmowę z dyspozytorem medycznym. Za każdym razem w głowie pada pytanie: Co było dalej? Czy żyje? Jak się teraz czuje? Niestety nikt nie jest w stanie udzielić mi na nie odpowiedzi.
Mija minuta, dwie, a może pięć i otrzymuje kolejny telefon, który przynosi nowe problemy. Jako rodzic wolałbyś usłyszeć wstępną diagnozę, co się dzieje z dzieckiem w tym momencie?
Napiszcie o jakim stanie zdrowia piszę i co oznacza tytuł mojego ZGŁOSZENIA, w którym jest mała podpowiedź