RPA - z czym się to je?

Dawno nie pisałem o mniej znanych zwierzach proweniencji afrykańskiej. Nadróbmy to!
Dziś bierzemy na tapet prawdziwego bydlaka. Postrach pól i spichlerzy afrykańskich wiosek - szczecińca, zwanego z angielska cane rat, czyli szczura z trzcinowych pól.



Wyobraźcie sobie, że spacerujecie sobie po afrykańskim polu trzciny cukrowej. Nagle, nie wiadomo skąd słyszycie szelest zwiastujący biegnące zwierzę wielkości psa. Jednak to nie pies - to jebitnie wielki szczur, którego spłoszyliście swoimi krokami. Wierzcie mi lub nie, ale wcale nie kłamię, bestyjki te mogą dorastać do blisko 80 cm długości, a ich masa może wynieść około 6,5 kg (choć zdarzały się przypadki szczurów o masie przekraczającej 9 kilogramów. Tak więc zwykły kanałowy szczur mógłby zapaść się ze wstydu pod ziemię po spotkaniu ze swoim tropikalnym kuzynem.



Samce szczecińców są zazwyczaj większe od samic. Posiadają masywne głowy oraz krępe, mocno umięśnione ciała. Charakterystyczne są również ich małe, ledwie widoczne spod futra uszy oraz długie, często zabarwione na pomarańczowo siekacze. Ich futro jest zazwyczaj ciemnobrązowe na grzbiecie, natomiast na brzuchu kolor ten staje się jaśniejszy. Inną ciekawostką jest zabarwienie ich genitaliów - pomarańczowe. Takie progresywne zwierzaki!
Tylne łapki szczecińców są wieksze od przednich, ale pazury, zarówno z przodu, jak i z tyłu, mogą robić wrażenie.



W niewoli (tak, są na świecie ludzie, którzy trzymają szczecińce jako zwierzęta domowe) dożywają do 4 lat. Uznawane są za świetnych pływaków, więc często można znaleźć je w okolicach bagien, stawów i potoków. Preferują miejsca zarośnięte wysoką trawą i trzcinami. Żywią się głównie młodymi pędami trawy słoniowej, trzcinami, koronkami i łodygami roślin. Nie pogardzą jednak owocami, orzechami oraz korą drzew. Niestety dość często wchodzą w szkodę i pustoszą pola dyń, batatów, prosa, orzeszków ziemnych, kukurydzy, sorgo, manioku i trzciny cukrowej. Konflikt interesów jest nieunikniony, tak więc dość często urządzane są łowy na te bestyjki.



Tryb życia, jaki prowadzą szczecińce, to samotne przeczesywanie swojego rewiru po zmroku i krojenie nieuważnych roślin z ich dorobku. Gniazdują jako rodziny, złożone z samców, samic i młodych. Na czele rodziny stoi oczywiście pan domu (a jednak nie takie progresywne...)
Ciąża szczecińców trwa około 150 dni, a w jednym miocie rodzi się od 2 do 4 młodych, które po 6 miesiącach gotowe są do produkcji kolejnej partii, co daje nam zaklęty krąg narodzin, którego nie da się tak łatwo przerwać. Dodatkowo, postępująca deforestacja zachodniej Afryki walnie przyczyniła się do wzrostu habitatów i miejsc lęgowych, więc problem zaszczurzenia wydaje się wręcz pogłębiać.

Kiedy szczecińce poczują się zagrożone, jak najszybciej umykają w kierunku zbiorników i/lub cieków wodnych, które mają pomóc im w zmyleniu drapieżnika. Chyba, że drapieżnik ma dwie nogi przeciwstawne kciuki, wtedy wypłynięcie na przestwór stawu zbyt wiele nie zdziała.



A szczecińce są dość cennym łupem dla myśliwych chcących uzupełnić niedobory białka w roślinnej diecie. W niektórych krajach, takich jak Benin, Togo, Kamerun, czy Ghana szczury te trzymane są jako część żywego inwentarza w gospodarstwach, a następnie spożywane, czy to w postaci grillowanej, czy w formie gulaszu. Traktowane są jak normalne mięso, czy to wieprzowe, czy wołowe (zupełnie jak świnki morskie kawie po drugiej stronie oceanu). No i nie tylko ludzie za nimi przepadają...


Wiecej Afryki z Ethordinem:
Youtube
Instagram