Ileż to już razy cytowane były słowa trzeba bardziej mieć niż być. A jednak coraz bardziej się gubimy a pęd do posiadania rośnie. Skąd się bierze tak wielkie zapotrzebowanie aby ciągle posiadać więcej ? Wydaje mi się że w pędzie życia zapominamy o tych wartościach których nie można kupić, które zdobywa się w mozolnym wysiłku pracy także nad sobą. Wartości materialne przesłaniają rzeczywistość która znajduje się głębiej. Miłość, prawda, dobro, piękno to wartości wielokrotnie niewygodne lub pojmowane po swojemu, jakże trudno nieraz dostrzec w pogoni za pieniądzem i wygodą że jest coś co przynosi spełnienie , więcej radości i szczęście, jest to wartość drugiego człowieka. Konsumpcja przysłania i marginalizuje drugiego człowieka, nie pozwala na odkrywanie jego potrzeb i pragnień, konsumpcyjny styl życia sprawia że drugi człowiek staje się niczym a nie kimś. Postawa konsumpcyjna nie uwzględnia całej prawdy o człowieku, ani prawdy historycznej, ani społecznej, ani też wewnętrznej i metafizycznej ale raczej jest ucieczką od niej. Nie uwzględniana też całej prawdy o człowieku, człowiek jest stworzony do szczęścia TAK !!! Ale szczęście człowieka bynajmniej nie utożsamią się z użyciem. Człowiek nastawiony konsumpcyjnie gubi się w tymże użyciu pełnym swego wymiaru człowieczeństwa a gubi poczucie głębszego sensu życia. Tak więc kierunek postępu zabija w człowieku to co najgłębsze i najistotniejsze, ludzkie. Trzeba więc zatrzymać a może zawrócić, potrzeba dystansu wobec tego co mam i co mogę mieć. Tak ważne jest aby chcieć być dla kogoś, ten ktoś ma stać się przestrzenią wolności od konsumpcji. Może więc warto się rozglądać by być bardziej dla kogoś poprzez poświecenie mu więcej czasu, większej życzliwości, chęci sprawienia mu przyjemności. Trudno sobie wyobrazić życie bez konsumpcji, lecz z drugiej strony zniewolony człowiek chęcią posiadania to smutny obraz dzisiejszej cywilizacji. Może to więc warto na nowo popatrzeć na swój styl życia i dokonać pewnych przewartościowań. Może trzeba sobie zadać pytanie , mam wiele rzeczy ale jakim kosztem? Życie jest przestrzenią realizacji siebie ale w oparciu o zasady które pozwalają wzrastać duchowo. Duchowość przeniknięta konsumpcjonizmem nie buduje człowieka lecz niszczy( dotyczy to większości kleru w Polsce ) A z drugiej strony jakże dzisiejsza konsumpcja kusi.