Główny ciężar walk spoczywał na rejonie Przesmyku Karelskiego gdzie Armia Przesmyku Karelskiego pod dowództwem gen. por. Hugo Viktora Östermana broniła się zaciekle przez cały okres wojny. Czołowe natarcia Rosjan na dobrze okopanych finów i ich bunkry kończyły się masakrami. Czerwonoarmiści będący ubrani w oliwkowe mundury byli doskonałymi celami dla fińskich ckm-ów. Późniejszy dowódca sił radzieckich komandarm I st. Siemion Timoszenko zapewnił iż wygrana jest możliwa lecz poprosił Stalina o nieobciążanie go o straty osobowe. Otrzymał ową obietnicę. Armia Czerwona od 10 lutego zgotowała Finom istne piekło. Ostrzał artylerii trwający niemal 24 godziny na dobę i kilkanaście ataków w ciągu dnia przesunęły linię frontu aż pod Viipuri.