Lekka komedia kryminalna. Małżeństwo - Sandler i Aniston - z których jedno jest gliniarzem, a drugie fryzjerką mają do rozwiązania tajemnice, w których wszyscy, włącznie z nim są podejrzani.

Film dla ludzi, którzy szukają głupawej komedii, a Sandler ich nie wkurza. Bo gość wrócił do dawnej maniery grania kretynów. Dobrze, że dodali mu Jennifer, dzięki niej film mniej więcej trzyma poziom. Choć człowiek się cały czas zastanawia, jakim cudem taka laska mogłaby się spiknąć z takim kolesiem i jeszcze wziąć z nim ślub. I się nie rozwieść

Kontynuacja jest dokładnie taka jak pierwszy film - prawie dosłownie wchodzą do tej samej rzeki, więc jak ktoś ogladał już pierwszy film, to wiadomo czego oczekiwać.

"Zabójczy rejs" jakoś przebrnąłem będąc na wspomagaczach obniżających próg oczekiwań, ale do tego drugiego ("Zabójcze wesele") podchodziłem - na trzeźwo - ze trzy razy i nie podołałem.
I nie jestem jakimś wyrafinowanym filmofanem - łykam większość propozycji platform streamingowych - ale tego (i Szklanej cebuli) nie umiałem łyknąć.

Drugiego nie widzialem, ale pierwszy mnie przyjemnie zaskoczyl. Sandler juz od jakiegos czasu byl irytujacy, ale ostatnie kilka filmow z nim jakos mniej irytowaly. Film dobry do obejrzenia na kaca kiedy nie chce sie angazowac szarych komorek

" którzy szukają głupawej komedii"

Ta "komedia" w tym zdaniu to "lekko" na wyrost, bo ani razu nie podniósł mi się kącik ust w zarysie cienia uśmiechu... Film nie wart prądu zmarnowanego na jego obejrzenie.

Jedynka lepsza, ale może być.

p.s. Aniston jak zwykle piękna

Zabójczy Rejs był chyba pierwszym dobrym filmem z Sandlerem
Zabójcze Wesele:
"To jest pustka… Pustka proszę pana… Nic! Absolutnie nic. Załóżmy proszę pana. Że jak aktor proszę pana… Gra nie?
Widziałem taką scenę kiedyś… Na przykład, no ja wiem? Na przykład zapala papierosa nie? Proszę pana zapala papierosa… I proszę pana patrzy tak: w prawo… Potem patrzy w lewo… Prosto… I nic… Dłużyzna proszę pana… To jest dłu… po prostu dłu… dłużyzna proszę pana. Dłużyzna..
Proszę pana siedzę sobie proszę pana w kinie… Pan rozumie… I tak patrzę sobie… siedzę se w kinie proszę pana… Normalnie… Patrzę, patrzę na to… No i aż mi się chce wyjść z… kina proszę pana… I wychodzę…
No i panie i kto za to płaci? Pan płaci… Pani płaci… My płacimy… To są nasze pieniądze proszę pana…”
Chyba najciekawszym akcentem jest użycie kwadrocykla Citroëna Ami w filmie

@ser_visant nie pierwszym. Sandler w Nieoszlifowanych Diamentach (2019) był fenomenalny.