Dźwięk miliardów oddechów
Kakofonia wieczności
Jeden we mnie wgniecony
Siłą twojej miłości

Wypuszczony na wolność
Z ciała złem trawionego
Każdym jednym wydechem
Życia się garnącego

Do deszczu, co po rynnie
Kojącym szeptem spływał
Do muchy, dzięki której
Żywa wydała się szyba

Do brata i do siostry
Co w swej ludzkości małej
Niezręcznie podchodzili
Tak mocno lecz kochali

Do matczynej głupoty
Do śmiechu donośnego
Do tej najmniejszej ulgi
Od bólu potężnego

Dmuchnęłaś tyle razy
Wprost w maskę śmierci czarną
Silna, mocna, odporna...



Dźwięk miliardów oddechów

Kakofonia wieczności

Milczy

Cały świat

:oiko



Czytam, czytam i czytam
strofy wiersza Twojego
i wciąż się zastanawiam,
i nie wiem, więc zapytam:
Stało się coś u Ciebie strasznego?

Wiesz, bezdech nie daje mi spokoju,
kojarzy mi się tragicznie
albo koniec, albo życie na skraju
płynie do niebieskiego ruczaju...
Albo nie rozmyślam logicznie?

Wolałabym nie być logicznie myślącą,
tylko powiedz, że to tylko wiersz
taką wodą chcę napić się kojącą,
która mnie natchnie myślą gojącą.
Oiko, powiedz - to tylko wiersz.


Piękny Twój wiersz tylko smutny

nie powinno tak być

:empatyczna to krzyk, Basiu.
Stało się w lipcu.
Wczoraj był cięższy dzień.

:oiko
A jednak
nie myliłam się
dobrze zrozumiałam...
Basieńko
nic nie wiedziałam,
a Ty ból w sobie trzymałaś
tak długo?
Biedna, Dzielna
i Cicha
w swojej tragedii...
Podziwiam i bardzo
Ci współczuję
:tuli

Woda przez palce
się przelewa,
wiatr włosy rozwiewa.
Symfonia jak świat znana
chciana, nie chciana,
toczy się jak walec,
proza życia.

:oiko
na bezdechu
długo nie wytrzymam,
napisz coś , no,
jak Feniks z popiołów