"Brał mróz dwudziestostopniowy... Marznąca para buchała od zziajanych koni, od biegnących ludzi. Zgęszczone powietrze drżało od najmniejszego dźwięku, a z wszystkich dachów obydwu bulwarów nad Newą unosiły się i wzbijały w górę, ku zimnemu niebu, słupy dymu, splatając się i rozplatając po drodze, tak że, zdawało się, nowe budynki wstają nad starymi, nowe miast kształtuje się w powietrzu... Zdawało się wreszcie, że cały ten świat, ze wszystkimi jego mieszkańcami, silnymi i słabymi, ze wszystkimi ich domostwami - schronieniami nędzarzy czy wyzłacanymi komnatami - w tej godzinie zmierzchu przypomina fantastyczne, czarodziejskie marzenie, zwid sen, który też zniknie zaraz i rozproszy się jak dym, ulatując ku granatowemu niebu."
Fiodor Dostojewski,
Opowieści fantastyczne; Petersburskie senne widziadła wierszem i prozą
A ja lubię 30-to stopniowy mróz.
neko_san
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą